Na zary našaha kryłataha vieku,
Kałi samaloty jašče lotałi
Z chutkaściu svojskaje kurycy,
A z vyšyni možna było bačyć,
Jak ciotka Aŭdoćcia idzie pa vadu,
Jak błiščać paviešanyja na płocie staŭbuny,
Jak dzied Archip smałić svaju lulku,
I pra kožny rejs pisałi hazety,
A piłotaŭ i pasažyraŭ,
Jak ramantyčnych herojaŭ,
Pakazvałi ŭ kino,
I paśla kožnaha pieralotu
Možna było niešta napisać
Ab svaich uražańniach, –
Cikava było lotać.
Ciapier ža, kałi z kaśmičnaj vyšyni
Ničoha nie razhledziš, aproč zor,
Da jakich miljony śvietavych hod,
Ja ŭsio bolš i bolš
Lublu chadzić piechatoj.
1977
|
|
